Ciekawe z punktu widzenia nauczyciela matematyki są te modele, w których akcent znajduje się w matematyce, a nie w umiejętnościach origamisty. I modele odporne na niedokładności w wykonaniu, oraz stosunkowo łatwe do prowadzenia przy pomocy sekwencji konstrukcji geometrycznych, nieposiadające zagięć „uznaniowych” (o nieokreślonym dokładnie położeniu np. mniej więcej w jednej piątej wysokości.

Przy doborze modeli i stylu pracy z origami na lekcji matematyki pamiętajmy o znacznych różnicach w zdolnościach manualnych poszczególnych uczniów. Nie zaczynajmy od modeli skomplikowanych. W każdym, nawet najprostszym modelu geometrycznym, możemy wyszukać wątki na bardzo różnym poziomie komplikacji i zaawansowania.

Już najprostsze modele origami mogą stać się kanwą różnych projektów. A dostępne modyfikacje i zachęta ze strony nauczyciela mogą być wyzwaniem dla uczniów bardziej twórczych.

 

Źródłami wiedzy o modelach są:

• przekaz ustny – prowadzi często do utraty spójności całości – polecenia są przestawiane, a niektóre ignorowane,
• diagramy opublikowane w książkach i czasopismach – trudno dostępne w Polsce,
• diagramy opublikowane w Internecie – istnieje kilka baz diagramów, trudny jest wybór modelu o odpowiedniej skali trudności, tłumaczenie z język obcego jest dodatkowym wyzwaniem.

Szukamy modeli dobrych do szkoły. Modeli (rodzin modeli) przydatnych na lekcjach matematyki, wykonanych najlepiej w technice origami modułowego, cennych zarówno ze względu na proces tworzenia jak i końcowy efekt (ale nie tylko ze względu na ich dekoracyjność).

Takie wybrane i przetestowane modele warto uzupełnić o odpowiedni diagram (z odpowiednim komentarzem), scenariusz zajęć, zbiór przykładowych modyfikacji, zestaw problemów i zadań.

 

Mamy już kilka propozycji:

• sześcian i kryształek z modułów Sonobe,
• prosty sześcian (Paula Jacksona),
• pierścień Pinwheel (Roberta Neale’a),
• gwiazdka 18-tka (Mette Pederson),
• dwunastościan rombowy (Nicka Robinsona),
• sześcioramienna gwiazdka (z trójkąta równobocznego)
• ...